کشف حقیقت همواره از دغدغههای مهم در علوم مرتبط با مسائل حقوقی و قضایی بوده است. در مسائل جزایی برای کشف حقیقت به ادلهای با عنوان «ادلهی اثبات» متوسل میشوند؛ از جملهی این ادله و یا به تعبیری ملکهی آنها، اقرار است که جایگاه خاصی در قضای اسلامی داراست. در حقوق جزایی اسلام، ارزش اثباتی این دلیل در جرایم مختلف متفاوت بوده و همین تفاوت و سعی در کشف نظر شارع، معرکهی آرا در میان فقها شده است.در این مقاله با حفظ روش فقها در طرح و نقد نظریهها، به بررسی و پاسخ این پرسش بنیادین و مهم خواهیم پرداخت که اقتضای قاعده در جرایم علیه عفت عمومی کفایت یک باراقرار یا لزوم تعدد آن است؟ با بررسی ادله و عبارات فقها در بارهی «حدود» روشن می شود در برخی حدود تعدد اقرار با عدد خاصی شرط است و در برخی، یک بار اقرار بر اساس قاعدهی «اقرار العقلاء علی انفسهم جائز» کافی است. و از آنجاکه حدود با هم متفاوت هستند نمیتوان دلیلی را که در خصوص تعدد اقرار در یک حد خاص آمده به سایر حدود سرایت داد.
)